Welkom op het blog over prestatieverbetering en meer organisatievraagstukken van Ary Bosker. Hier leest u meer over onze kijk op organisatieverandering en teamontwikkeling.
Ambiquiteit in organisaties uit zich in een enorme variatie van doelen, werkprocessen en acties. De reflex, voortkomend uit jaren '70 - '90 van de vorige eeuw, is om deze dubbelzinnigheid uit te bannen.
Deze blog is een pleidooi om in het huidig tijdsgewricht organisaties in transitie deze dubbelzinnigheid juist te gebruiken als kracht.
Voor de zomer meldde zich bij Performance een topsporttalent. Na een traumatische crash een paar jaar geleden beleefde hij nog steeds pijn. Ondanks dat medicatie, chirurgie ((operatie), sensorische modulatie was toegepast, bleef de oorzaak onduidelijk en was weefselschade objectief niet aantoonbaar. Omdat de pijn zich volgens het talent toch bleef voordoen, adviseerde een medisch specialist Performance raad te plegen.
Geen enkele professional wil en laat zich vrijwillig advies geven door de expert. Van nature is er een weerstand tegen de persoon die het kennelijk beter meent te weten op het eigen terrein. Beleefdheid, hiërarchische dwang of externe druk dwingen misschien tot ontvankelijkheid, echter er is meermalen sprake van schijn; niets erger dan die externe betweter.
Het hoeft geen betoog dat voortdurende aanpassing en vernieuwing nodig zijn om als organisatie tegemoet te komen aan een steeds sneller veranderende omgeving. Verandering van organisaties heeft vaak geen gelijke tred kunnen houden met de externe ontwikkelingen met alle gevolgen van dien: geringe leverbetrouwbaarheid, lange doorlooptijden, trage innovatie van producten en diensten, beperkte procesbeheersing, hoog ziekteverzuim, onvoldoende kwaliteit, enzovoort. Dat maakt dan weer dat de behoefte van omschakeling van een mechanistisch naar een open systeem alleen maar groter wordt: de nadruk komt te liggen om het maximaal aanboren van innovatief vermogen.
Is links handig?
‘Kennis is macht’, zo luidt een bekend spreekwoord. Maar ‘kennis maakt machteloos’ is vaak eerder geldig. Dat werd voor mij nog weer eens bewezen toen ik, bezig met het maken van een interventieplan, onlangs op het web stuitte op het eerder gelezen boek ‘Is links handig’(een vertaling van het eerder in 1992 bij Murray te Londen verschenen ‘The left hander syndrome’). Na lezing van de eerste hoofdstukken voelde ik me als linkshandige toch danig onthand.
